De foto van Kim en Ken

De foto van Kim & Ken

Bijdrage op de herdenking van Kim & Ken op 4 januari 2018

Luk Vervaet

24 jaar zonder Kim & Ken.

Net zoals de slachtoffers van de Bende van Nijvel nog altijd zoeken naar antwoorden, is de zoektocht van Tinny Mast niet ten einde.

De zoektocht naar haar kinderen.

De zoektocht naar een antwoord op de vraag naar gerechtigheid. Naar het wie? Wanneer? Hoe? Waarom?.

Voor Tinny is de Witte Mars nooit gestopt maar gaat ze door.

Elk jaar opnieuw roept ze ons op tot een ‘Community gathering’. Tot het vormen van een cirkel rondom het monument voor de kinderen.  Dat hier na zoveel jaren nog altijd rechtop staat, weerbarstig tegen water en wind.

Op haar manier doet Tiny aan volksopvoeding. Ze legt een steen voor wat ooit zal uitgroeien tot een nieuwe vorm van samenleven als mensen. Samenkomen in rouw. Samenkomen in een gezamenlijk afwijzen van barbarij, misdaad en onderdrukking. Samenkomen om te getuigen van respect voor elkaar. En vooral voor de kleinsten, de zwaksten, voor diegenen zonder macht.  

In een tijd waarin alles verandert, zo zegt men ons, en niets lang hetzelfde blijft, in een tijd waarin men ons vraagt om het verleden te vergeten, en waarin alles draait om ‘vandaag’ en ‘nu’ en ‘snel’ en ‘vlug’ en ‘onmiddellijk’, duwen Tinny en haar familie ons telkens terug in de tijd. Om niet te vergeten.

Temidden van duizenden beelden en foto’s die we dagelijks kunnen zien, temidden van een tsunami aan allerlei informaties, bekijk ik de foto van Kim en Ken opnieuw.

De foto is nog altijd dezelfde, vast, niet gefotoshopt, niet verouderd maar altijd met diezelfde confronterende blik.

Iedereen die aandachtig naar die foto kijkt zal iets anders ontdekken. Niemand hoeft te delen wat ik in de ogen van Kim en Ken zie. 

Maar als ik in jullie ogen kijk, 24 jaar later, dan kan ik niet anders dan de onschuld zien, die wij verloren zijn.

Dan zie ik wat belangrijk is, terwijl wij zo vaak bezig zijn met onszelf en met onbelangrijke dingen.

Dan kan ik niet anders dan in jullie blik die van een vluchtelingenkind te zien.

De blik die de autoriteiten ondervraagt.

De blik op die foto is onbevangen, zonder vrees, zonder complexen.  Terwijl wij meer en meer leven in angst.

Een ontwapenend beeld van vrede, terwijl oorlog en geweld alom is.

Ogen van eenvoud terwijl voor ons alles gecompliceerd is om zo te ontsnappen aan wat we zouden moeten doen.  

Lichtjes terwijl het donker is.

Ogen met een open vraag naar gerechtigheid, die we jullie niet kunnen bieden. 

Ogen als onze herinnering die vraagt dat we terug solidaire gemeenschappen opbouwen. Om jullie en het kleine en het kansloze beschermen, om waardigheid en menselijkheid.

En of je nu gelooft in de hemel en het hiernamaals of niet, niemand hier betwijfelt dat jullie hier bij ons in de kring staan, onzichtbaar misschien, maar zo intens aanwezig.

Net als op de foto.

Het monument voor Kim en Ken aan de Schelde (foto Anja Hermans)