Anders B. Breivik
17-08-2011 | Luk Vervaet
Part one: De vrucht van 10 jaar shock therapie tegen 'Islam-terreur'.
In een maatschappij, die het individualisme in zijn vaandel voert, en die de sociale omgeving, waarin de mensen leven, wil doen vergeten en uitvegen, wordt Anders B. Breivik onvermijdelijk voorgesteld als een alleenstaand geval, als een einzelgänger, als een gek.
Het is de manier bij uitstek om de maatschappelijk en collectieve verantwoordelijkheid buiten schot te zetten en voort te doen zoals we bezig waren. Van extreemrechts tot politici, van opiniemakers tot terreurspecialisten... na de moordpartij in Oslo en Utoyha schrobde iedereen zijn handen in onschuld. In enkele stukken wil ik aangeven hoe wijzelf de omstandigheden hebben geschapen die wel moeten leiden tot de apocalyptische denkwereld van Breivik en de horror die hij in Oslo en Utoyha aanrichtte. Aan die denkwereld en die horror kunnen we niets meer veranderen. Aan onze eigen en maatschappelijke verantwoordelijkheid wel.
In september 2011 zal, net als ieder jaar, de moordende aanslag op het WTC in New York worden herdacht. Omdat het dit jaar om een symbolische tiende verjaardag gaat, en omdat dit jaar ook Osama Ben Laden standrechtelijk werd geëxecuteerd, belooft het een bijzondere herdenking te worden. Enerzijds moeten de ceremonieën dienen om ons geheugen op te frissen en ons te doen herinneren waarom de Amerikaanse president Bush in 2001 een 'Global War on Terror' (GWT) afkondigde. En tegelijk moeten ze ons ervan overtuigen dat we die oorlog (bijna) gewonnen hebben. Er is intussen niemand meer die dat gelooft. Zeker nu de berichten over gedode Amerikaanse en Franse soldaten in Afghanistan met de regelmaat van een klok in het nieuws opduiken.
De GWT is een soort wereldoorlog tegen het (Islamitisch) terrorisme, die in het afgelopen decennium zowat alle Westerse democratieën naar het oorlogsfront heeft meegesleurd en als nooit tevoren een boodschap van pure wraak en meedogenloos geweld heeft verspreid. Het is een oorlog die al langer duurt dan de eerste en de tweede wereldoorlog samen. Een oorlog zonder precieze frontlijn, zonder uitzicht op wapenstilstand of onderhandelingen, laat staan met uitzicht op een einde.
De wereld is er intussen niet veiliger op geworden. Het 'probleem', waartegen men ten strijde trok, is zowel een mondiaal als een intern probleem geworden. Tien jaar shocktherapie heeft Osama Bin Laden meer rekruten opgeleverd dan hij en heel Al Qaeda samen ooit hadden kunnen verhopen. Hetzelfde geldt voor de rekruten van Bush en Blair en andere Westerse oorlogsmisdadigers. In de Westerse wereld boden tienduizenden zich aan om dienst te nemen als 'private contractor' in de privémilities als Blackwater, die de veiligheid moeten verzekeren in de aangevallen landen. En is Anders B. Breivik geen onmiskenbaar signaal dat extreemrechtse terroristen paraat staan om een binnenlands oorlogsfront te openen?
De oorlog begon tegen Afghanistan. Maar vandaag zijn Amerikaanse (en Westerse) troepen, onbemande drones en veiligheidsdiensten al verwikkeld in een oorlog op minstens vijf fronten, Palestina en Libië niet meegerekend: Afghanistan, Irak, Yemen, Pakistan, Somalië.
Die oorlog heeft niet alleen al honderdduizenden burgerslachtoffers geëist en massa's geld gekost. De shocktherapie van de oorlog tegen de terreur heeft ook een ware ravage aangericht in de politieke, juridische, sociale en morele cultuur van onze landen. De oorlog heeft de boodschap verspreid dat het legitiem is geweld te gebruiken tegen de terroristen en hun handlangers. De handlanger en de oerbron van het terrorisme werd uiteindelijk de Islam zelf. De moslims en de gemeenschappen van migrantenorigine werden een soort vijfde kolonne binnen onze grenzen. Net zoals de Japanners in de VS tijdens de tweede wereldoorlog, of de Ieren in Groot-Brittannië tijdens het conflict in Noord-Ierland, wordt de Moslimgemeenschap vandaag het doelwit van repressieve maatregelen én geweld. De massamoord van Breivik op handlangers van de moslims moet in dit maatschappelijk kader worden geplaatst en niet erbuiten.
In onze landen werden stap voor stap de democratische rechten van de moslimgemeenschap ingeperkt. Er werd een terreuralarm ingevoerd, waarbij het dreigingsgevaar als op een schaal van Richter wordt geëvalueerd. Antiterrorisme wetten creëerden een soort van permanente juridische uitzonderingstoestand. Zowat alle verzetsorganisaties in de landen van het Zuiden, hun politieke en humanitaire organisaties incluis, werden op anti-terreur lijsten geplaatst. Ze zijn uitgesloten uit de internationale gemeenschap. Iedere hulp of intentie om hen financieel of politiek te helpen vanuit het Westen is voortaan een crimineel feit. De oorlog heeft zowat alle conventies (van Geneve, over de vluchtelingen, over foltering...) en akkoorden, die werden afgesloten na de tweede wereldoorlog, ter bescherming van de mensenrechten (en in het bijzonder die van gedetineerden) uit hun voegen gelicht. In plaats van de toepassing van de principes en de wetten van die conventies waren we getuige van massa-arrestaties van moslims, ontvoering van (moslim)verdachten van terrorisme, verrechtvaardiging van foltering tegen (moslim) verdachten, het oprichten van geheime gevangenissen, geheime rechtbanken, illegale uitleveringen...Het waren (en zijn) Amerikaanse praktijken, maar ze gebeurden met instemming en zelfs met medeplichtigheid van meerdere Europese landen.
De oorlog heeft in alle Westerse landen een cultuur van oorlog en ongebreideld geweld, van racisme en islamofobie doen opflakkeren. Natuurlijk was racisme en geweld er vroeger ook. Maar het is de shocktherapie van de 'War on Terror' tegen een gedehumaniseerde vijand, die geen menswaardige behandeling verdient, die ze de afgelopen tien jaar naar een toppunt gevoerd. Samen met een diepe economische en politieke crisis van het Westerse kapitalisme, vormt de oorlog tegen de 'Islam-terreur' een cocktail, die ons onvermijdelijk naar Breivik moet leiden. Breivik heeft niet meer gedaan dan de oorlog naar het continent gebracht en een, wat hij letterlijk noemde, « pre-emptive war » ontketend tegen de collaborateurs van de Islamitische vijand, de 'Marxistische Multiculturalistische elites' in West-Europa.
Commentaires