Van Anders B.Breivik tot Charlie Hebdo

 (foto Anders B. Brevik)

Bij de berichtgeving over de moordpartij bij Charlie Hebdo, was er ook aandacht voor « duiding ». En zo defileerden er overzichten in de media over de terroristische aanslagen in Europa gedurende de afgelopen 10, 20 jaar. Ik kon er alleen maar verbijsterd naar kijken. Van het fascistisch en racistisch terrorisme is er gewoon geen of nauwelijks sprake.
Het gaat me er hier niet om de ene aanslag met de andere te vergelijken. Of te beweren dat de wreedheid van de enen een excuus zou zijn voor de wreedheid van de anderen.
Er is immers geen excuus.
Er is geen rechtvaardiging.

Waar het me om gaat is dat terrorisme gelijkgeschakeld wordt met terreur gelinkt aan de Islam. En dat er binnen dit kader een valse nationale eenheid van staat en volk wordt gecreëerd. Waar het me om gaat is om de partijdigheid in onze verontwaardiging en in onze menselijkheid, wanneer het gaat over het racistisch en terroristisch geweld tegen « de anderen », tegenover de minderheden.
Precies die partijdigheid jaagt de publieke opinie, bewust of onbewust, op naar nog meer angst en haat, naar nog meer racisme en islamofobie.
De slachtpartij bij Charlie Hebdo, gevolgd door twee andere schietpartijen en gijzelingen in Parijs, geven de indruk dat we overspoeld zijn of worden door Jihadisten van Al Qaeda. Na Charlie Hebdo is het taalgebruik radikaal veranderd. Vijftien jaar geleden sprak alleen Bush in termen van « wij » tegen « hen » en « van wie niet met ons is, is tegen ons ». Nu spreken ook Europese politici openlijk en zonder schroom over « een oorlog » tussen « de barbarij en de beschaving ».
De vraag is echter in welke mate niet alleen de « barbarij », maar ook de zo geroemde « beschaving » zelf is aangetast door het terrorisme.  

Breivik en Zschäpe ?

Zoals gezegd werd in de lijst van terrroristische slachtpartijen, die van Breivik nauwelijks of niet vermeld. Breivik was blank. Geïnspireerd door de verdediging van de Europese waarden tegen de oprukkende islamisering. Op 22 juli 2011 liet hij eerst een bom ontploffen voor het Regjeringskvartalet, de Noorse regeringsgebouwen in de stad Oslo, waarbij hij acht mensen ombracht. Twee uur later, schoot hij 69 mensen, vooral jongeren, eigenhandig, een voor een, dood op het vakantiekamp op het eiland Utoya.
Ik schreef hierover een klein essai, The making of Anders B. Breivik, vertrekkende van de oorverdovende stilte die er in Europa na deze aanslag heerste. Nee, er waren geen betogingen in tientallen Europese steden, geen T-shirts, geen « Ik ben Utoya », geen republikeinse marsen. Extreem-rechtse politieke partijen verstopten zich. Of verklaarden doodeenvoudig dat hun racistische en islamofobe propaganda met deze moordpartij niets vandoen had.

(foto : Beate Zschäpe van het NSU)

In de overzichten van terroristische aanslagen ook geen spoor van de moorden van de de NSU in Duitsland op Turkse en Griekse mensen en een politievrouw. Op dit eigenste ogenblik loopt het proces tegen de NSU en Beate Zschäpe: ze staat terecht voor 10 racistische moorden, 25 pogingen tot moord, 10 overvallen, afpersingen en jawel, lidmaatschap van een terroristische organisatie.
Geen spoor ook van de terroristische aanslagen tegen migranten, zigeuners, moslims of asielzoekers. Zoals het platbranden in 2008 en 2009 in de Europese lidstaat Hongarije van 16 huizen van Roma zigeuners. Of de 47 aanslagen tussen 2008 en 2012 tegen Roma in de Tsjechische Republiek, waarbij minstens vijf Roma omkwamen.

Geen vermelding ook van het feit dat wat terroristische aanslagen in Europa betreft de moslim-fundamentalisten, volgens de officiële Europese rapporten over het terrorisme, in de onderste lade zitten.
« De limiet is bereikt », « de grens is overschreden » is wat men overal hoort na de aanslag tegen Charlie Hebdo. En iedereen wordt plots Charlie.
Maar waarom was de grens al niet lang overschreden met de aanslagen van Breivik en co ?

De onovertroffen terreur van de oorlog

Waarover het in de « duiding » evenmin gaat, is over de oorlog en de terreur vanwege onze beschaafde staten. De wereldoorlog tegen het terrorisme, the global war on terror, werd gelanceerd na 11 september 2001. Het antwoord op 9/11 was inderdaad noch min noch meer de start van een oorlog zonder einde, en dus niet een kwestie van de justitie en van het gerecht, of van een verhoging van de bescherming, of van een intenser zoeken naar meer vrede en gerechtigheid.

Zowat alle liberale, vrije en beschaafde Europese landen schreven zich tijdens de afgelopen jaren in voor deze oorlog– eerst na veel Franse, Duitse en Belgische terughoudendheid, omdat ze heel goed wisten dat we fout zaten. Vanaf de start van deze oorlog, schreef Michael Ratner van het Amerikaanse Centre for Constitutional Rights, ging het niet meer om een oorlog tegen terroristen, maar om een oorlog tegen de moslims. In vijftien jaar tijd heeft die oorlog de wereld omgevormd tot een gigantische jungle en slagveld. Op dit slagveld, dat met het jaar groter wordt, groeien nu de giftige paddestoelen die we gezaaid hebben : van Breivik tot ISIS, er is geen verschil. En allebei willen ze de oorlog naar het continent brengen.
Het racistisch en islamofoob klimaat in Europa is duidelijk verbonden aan deze oorlog, waarbij de moslimgemeenschap wordt beschouwd als een soort vijfde kolonne. De islam moet zich hervormen, de moslimgemeenschap moet zich duidelijker distancieren, excuseren, afstand nemen, veroordelen. In de menigte is men actief op zoek naar moslims en naar immans die dat willen doen. Nodigde men ons uit om hetzelfde te doen na de aanslag van Breivik of Zschäpe ? Zei men u dat u bijna verplicht bent om op straat te komen ?  
Het is binnen dit klimaat dat Charlie Hebdo de afgelopen jaren zijn walgelijke racistische « humor » verkocht over de Islam en over zijn profeet, over de gesluierde moslimvrouwen die allemaal sexslaven zijn.
Wat de aanslag op Charlie Hebdo betreft : al mijn respect voor de slachtoffers, die het op geen enkele manier verdienden te sterven, en medeleven met hun families.
Maar Je suis Charlie ? No way.