Wij zijn Dyab Abou Jahjah !

Luk Vervaet

In België kan men zonder problemen verdedigen dat de Mossad, de Israëlische geheime dienst, systematisch Palestijnse leiders en militairen vermoordt met drones. Of gewoon op straat doodschiet, zoals op 15 december 2016 gebeurde, nauwelijks drie weken geleden, met Hamas leider Mohammed Alzoari, nabij zijn huis in Sfax in Tunesië. Men kon ook zonder problemen applaudisseren voor de operatie Cast Lead (Gesmolten Lood). De oorlog waarbij Israël Gaza platbombardeerde van december 2008 tot januari 2009. Met 1 315 gedode Palestijnen, waaronder 410 kinderen en meer dan 100 vrouwen, en 5 285 gewonden tot gevolg.

Wie echter het internationaal erkend recht van de Palestijnen steunt om zich met alle middelen te verzetten tegen die oorlogsmachine en tegen de illegale bezetting van Palestina, zoals Dyab Abou Jahjah deed na de Palestijnse aanval op een groep Israëlische soldaten in Jeruzalem enkele dagen geleden, betaalt de prijs. Theo Francken en Joods Actueel vroegen De Standaard om het ontslag van Dyab als columnist bij de krant. En enkele uren later was het zover.  

De inzet van de verdediging van Dyab in deze zaak is niet enkel de verdediging van het liberale principe van de vrije meningsuiting, waarbij men zogezegd alles mag zeggen wat men denkt. Waar het om gaat is of we in dit land nog het recht hebben om de legitieme weerstand van een volk en zijn organisaties te steunen. De Palestijnen zijn er erger aan toe dan de Zwarten onder de Apartheid in Zuid-Afrika. Hebben zij niet evenveel recht op verzet als het ANC van toen ?

  

Radicalisering

Wat gebeurt met Dyab Abou Jahjah zegt veel over de zogenaamde strijd tegen de radicalisering, die door regering en media de hoogste prioriteit wordt gegeven. 

Het lijkt erop of het scenario van meer dan tien jaar geleden zich herhaalt. Toen werden Dyab en de Arabisch Europese Liga (AEL) monddood gemaakt na een jarenlange campagne van laster, verdachtmakingen over terrorisme, en processen. Na de uitschakeling van wat een autonome, democratische, niet-religieuze migrantenorganisatie was, verscheen er iets heel anders op het toneel : Sharia4Belgium. Maken we nu hetzelfde mee ? 

Dyab heeft zich de afgelopen jaren opgeworpen als een bruggenbouwer. Hij heeft opnieuw veel jongeren een radicaal democratisch perspectief gegeven. Hij heeft hen afgebracht van de valkuil van het terrorisme. Eén van de elementen in de strijd tegen de negatieve radicalisering is aan jongeren  opnieuw leren wat rechtmatig verzet is en wat niet, en waarom dit legitiem verzet onze steun en erkenning verdient. De criminalisering en boycot door het Westen van dit democratisch, door het volk verkozen verzet, hetzij in Gaza of in Egypte, heeft meer jonge mensen in een blind terrorisme geduwd, omdat er toch niets te verwachten valt van een democratische oplossing, dan ISIS ooit had kunnen dromen.

Progressieven

Laten we hopen dat progressief Vlaanderen en België niet zal reageren zoals tien jaar geleden, toen het de uitschakeling van de AEL heeft laten passeren. Precies daardoor kon het (extreem)rechts gedachtengoed alsmaar meer veld winnen en ziet men de schrik om verdacht te worden van sympathie voor het terrorisme met de dag toenemen. Ik weet waarover ik spreek. Ik heb zelf mijn werk verloren onder meer omwille van mijn steun aan het verzet in Palestina en mijn samenwerking met Dyab. En recent werd ik aangevallen over mijn campagne om Oussama Atar uit de hel van de gevangenissen in Irak te halen. 

Net als tien jaar geleden krabbelen velen terug. Kris Merckx, founding father van de PVDA, die de publicatie van Dyab 'By any means necessary #FreePalestine ' op Facebook had ‘geliked’ en door Francken daarover werd aangepakt, heeft alvast zijn excuses aangeboden. Hij was, schrijft hij nu op Facebook, naar het Belgisch Kampioenschap veldrijden aan het kijken, zag die boodschap van Dyab toevallig passeren, dacht dat het om een nieuwjaarswens ging en dus likete hij dat. Indien ik geweten had, schrijft hij, dat die status verband hield met die aanslag zou ik die niet geliket hebben. 

Gelukkig zijn er ook andere stemmen, zoals die van Lieven De Cauter met zijn stuk : De bandbreedte van de vrije meningsuiting: over Dyab Abou Jahjah.

Wij zijn Dyab Abou Jahjah.