De zaak Malika El Aroud in De Afspraak : Shame on you, Sammy Mahdi !
Als u de kans hebt moet u zeker De Afspraak op Canvas van dinsdag 2 maart (her)bekijken[1]. Tenminste als u zin hebt in een stukje Fox Television op zijn Vlaams.
U ziet er
een spierbalrollende Sammy Mahdi, onze nieuwe Staatssecretaris voor Asiel en
Migratie, in gesprek met Bart Schols over de voorlopig mislukte verbanning van
Malika El Aroud naar Marokko. En hoe boos en gefrustreerd hij is dat Marokko
voor Malika El Aroud geen laissez passer, een toegangspas, wil uitschrijven,
zodat België haar niet kan buitenzetten. “Als het van mij afhangt zet ik haar
onmiddellijk op een vliegtuig naar Marokko”, zei Sammy, die, dit tussen haakjes,
een Master heeft in internationaal recht!
De nieuwe
staatssecretaris deed zich al opmerken toen hij in november en december vorig
jaar een honderdveertigtal Salvadoraanse vluchtelingen uit ons land zette via
drie gecharterde vluchten. “België gooit de deur dicht voor asielzoekers uit El
Salvador… Snelle vrijwillige terugkeer moet een speerpunt worden van zijn
beleid”, schreef MO* daarover[2]. In De Afspraak toonde hij nu een ander
speerpunt van zijn beleid: gedwongen terugkeer van mensen, zoals Malika el
Aroud, die hier volgens hem niet thuishoren.
In plaats van de Staatssecretaris daarover kritisch te ondervragen, deed
journalist Bart Schols er zo mogelijk nog een schep bovenop. “Betekent dat dat
die mevrouw hier zomaar vrij in onze straten kan rondlopen?” vroeg hij de
staatssecretaris. Toen die daarop zei dat de lokale politie en de
staatsveiligheid haar controleerden, lanceerde de journalist met aandrang: “In
welke stad verblijft ze? Zijn de buren
op de hoogte gesteld van haar verblijf?” Het was een nauwelijks verholen oproep
aan de kijkers om haar op te sporen. En wat als u de straat hebt opgespoord
waar ze verblijft, mijnheer Schols, welke is dan uw volgende oproep? Wegjagen
uit die straat? Lynchen?
In dit
programma geen tegenspraak door een advocaat, of door een verdediger van
mensenrechten, of door iemand die haar de afgelopen periode heeft gevolgd. Wel
archiefbeelden van de mevrouw die het publiek schrik moesten aanjagen,
vergezeld van een discours à la Theo Francken of Tom van Grieken.
De zaak
lijkt erg op die van de Tunesiër Nizar Trabelsi. Die werd, nadat hij zijn
gevangenisstraf van 10 jaar tot de laatste dag had uitgezeten, in 2013 door de
regering Di Rupo het land uitgezet richting Verenigde Staten. België was bereid
hiervoor de prijs te betalen: in 2014 werd België door het Europees Hof voor de
rechten van de Mens financieel en politiek veroordeeld.[3]
En op 4 maart 2021 werd de minister van justitie voor deze illegale uitlevering
ook veroordeeld door een Belgische rechtbank.[4] Alleen waren in de zaak Trabelsi de Verenigde
Staten vragende partij en ging het om een niet-Belg. Hier is er geen vragend
land en gaat het om iemand die de Belgische nationaliteit had, tot haar die
werd ontnomen. Wat de zaak er alleen maar erger op maakt.
Waarom een
verbanning van Malika El Aroud voor elke democraat onaanvaardbaar moet zijn zet
ik hier in enkele punten op een rij. Ter overweging.
Een. Vooreerst
gaat het om een mevrouw die sinds haar zesde levensjaar in België woont, er is
opgegroeid en leeft. Ze is vandaag 62, wat betekent dat ze sinds meer dan een
halve eeuw (56 jaar) in dit land woont, en er dus geen sprake is van een
zogenaamd land van herkomst. Vandaag is ze grootmoeder van een kleindochter,
meer dan daarvoor helpen zorgen doet ze niet.
Twee.
Malika El Aroud heeft haar extreem zware straf van acht jaar gevangenis tot de
laatste dag uitgezeten. In een rechtstaat zou men dan zeggen dat recht is
geschied. Dat de schuld aan de maatschappij is betaald. Maar niet zo in België.
Hier begint, na de vrijlating, een tweede straf: de verbanning van
ex-gedetineerden met een andere of een dubbele nationaliteit. Een tweede
nationaliteit die ze vaak zelf niet hebben gevraagd van een land waar ze nooit
hebben gewoond of geleefd. Die dubbele
straf geldt dus niet voor een Belgo-Belgische onderdaan, maar alleen voor Belgen
met een migratieachtergrond en met een dubbele nationaliteit. Gelijke justitie
voor iedereen? Rechtstaat, mijnheer Mahdi?
Drie. De
antiterreurspecialisten van OCAD, zo liet Sammy Mahdi verstaan, maakten een
eerder geruststellende evaluatie van mevrouw El Aroud’s evolutie gedurende de
afgelopen jaren. Tijdens de voorbije jaren leerden we dat OCAD het terroristisch
dreigingsniveau bepaalt en nemen de politici daarop de veiligheidsmaatregelen
die hieraan beantwoorden. Maar niet zo voor Sammy Mahdi. Die bepaalt zelf het
dreigingsniveau. Die zei in De Afspraak vlakaf dat de opinie van OCAD voor hem
niet telt, en dat “hij persoonlijk vindt” dat iemand “die sympathieën heeft
gehad voor al Qaeda nooit te vertrouwen zal zijn” en dus het land moet uitgezet
worden. Sammy Mahdi had er onmiddellijk aan kunnen toevoegen dat alle zogeheten
de-radicaliseringsprogramma’s waar miljoenen worden ingepompt, dan maar direct
naar de prullenmand moeten verwezen worden. En dat alle gedetineerden die zo’n programma’s
volgen er best mee stoppen, want het dient toch tot niets.
Vier. Sammy Mahdi kondigt aan dat hij “een stok” wil gebruiken tegen Marokko als ze Malika El Aroud weigeren terug te nemen. In een neokolonialistische opwelling zei hij dat er voor zo’n landen “een wortel en een stok” moet gebruikt worden om ze tot medewerking te dwingen. Ik zal aan Europa voorstellen, zei hij, dat, als die landen niet willen meewerken aan de uitzettingen uit onze landen, het verkrijgen van een visum moeilijker zal worden gemaakt voor de Marokkaanse autoriteiten of voor studenten die hier willen komen studeren. Het is maar de vraag hoe Marokko daarop zal reageren, nu het zopas zijn betrekkingen met Duitsland heeft opgezegd omdat die zich bemoeien met interne Marokkaanse aangelegenheden.[5] En ten tweede, heeft België lessen te geven inzake het terugnemen van zijn eigen onderdanen met Belgische nationaliteit uit het buitenland? Als men het nu al jarenlang durende getouwtrek over de terugname van Belgische kinderen en hun Belgische moeders uit de kampen van ellende in Syrië bekijkt, dan welt er alleen maar een gevoel van schaamte en afkeer op voor de Belgische houding van welke politieke kleur dan ook.
Vijf. De
Afspraak was een staaltje van intimidatie en manipulatie van de publieke opinie
ten gunste van de politiek om de nationaliteit af te pakken en voor het
buitenzetten van al wie iets te maken heeft met “terrorisme”. Terrorisme is een
melting pot, waarin men alles kan stoppen wat men maar wil. Er is geen uitleg
meer over het kader waarin de gebeurtenissen zich afpeelden. De situatie van vijftien
à twintig jaar geleden, waarin Malika El Aroud opriep ten strijde te trekken
tegen de Amerikaanse bezetter in Afghanistan, heeft niets te maken met het
soort djihadisme dat we tien jaar later zagen toeslaan in Parijs of Brussel. Nee,
Malika El Aroud heeft geen kinderen opgeroepen om naar Syrië te vertrekken.
Nee, Malika El Aroud heeft het plegen van een aanlag tegen burgers zoals in
Brussel of Parijs nooit goedgekeurd of gesteund. En als men Malika El Aroud dan
toch veroordeelt, waarom dan ook niet diegenen die ten oorlog trokken aan de
Amerikaanse kant in een misdadige, waanzinnige oorlog, die nu door vrijwel iedereen
als een historische vergissing wordt erkend? En waarom, na de erkenning dat die
oorlog er nooit had moeten zijn, volgt er geen uitgestoken hand, geen gebaar
van verzoening, geen aanzet tot herstel ? Voor Mahdi is het enige antwoord het brute
geweld van de staat, iets wat, zoals we al sinds Guantanamo weten, alleen maar meer
terroristen creëert.
Tot slot,
een bedenking bij de heksenjacht. Ter attentie van de staatsveiligheid, die me
omwille van mijn verzet tegen de uitlevering van Trabelsi aan de VS, mijn werk
deed verliezen als leraar in de gevangenissen. Nee, ik ben geen sympathisant van
het geloof of van de ideologie van Malika El Aroud. Net zomin als ik dat ben
van het christelijk geloof of van de ideologie van Sammy Mahdi, Donald Trump of
Paus Franciscus. Ik heb alleen maar een horizontaal geloof. Een geloof in
gelijkheid en gerechtigheid voor iedereen op deze aardbol. Mensen in de ban slaan, hen herleiden tot het
naakte bestaan, zonder enige vorm van menselijk, sociaal of politiek bestaan,
zijn voor mij de wegwijzers naar de barbarij.
Onze superieure waarden en beschaving ten spijt.
[2]
https://www.mo.be/analyse/belgi-sluit-de-deuren-voor-salvadoraanse-asielzoekers
[3] https://www.standaard.be/cnt/dmf20140904_01250427 België veroordeeld voor
onmenselijke behandeling Nizar Trabelsi
[4]
https://plus.lesoir.be/358843/article/2021-03-04/affaire-trabelsi-le-ministre-de-la-justice-recale-par-la-justice-belge
[5]
https://www.courrierinternational.com/article/diplomatie-le-maroc-coupe-les-ponts-avec-lallemagne
Commentaires