7 oktober 2024, een jaar opstand van het getto van Gaza. Part 1 : Na 7 oktober, de Apocalyps
Was het de uitbraak uit het getto van Gaza op 7 oktober 2023, die de Israëlische genocide in Gaza uitlokte? Of was de Al Aqsa Flood (de Al Aqsa Storm) precies een ultieme opstand tegen de stille en geplande genocide die sinds jaren aan de gang is in bezet Palestina en die nu voor de ogen van wereld zijn eindfase is ingegaan?
Op zondag 15 september 2024, enkele weken voor de eerste verjaardag van de Al Aqsa Storm van 7 oktober 2023, telde het ministerie van Volksgezondheid van Gaza 41 206 Palestijnse doden en 95 337 Palestijnse gewonden sinds het begin van de Israëlische invasie en genocide in Gaza. Een week later waren er al 41 431 doden en 95 818 gewonden. Een meerderheid van de slachtoffers zijn vrouwen en kinderen.
Als u dit leest zijn het er wellicht al tientallen, misschien honderden meer.
“Het gaat in werkelijkheid om honderdduizenden Palestijnen, schrijft Paul Larudee, meer dan de helft kinderen, die sinds 7 oktober 2023 gestorven zijn in Gaza. Er zijn niet alleen de 41 000 geïdentificeerde doden, de mensen wiens naam bekend is als zijnde gedood. Er zijn ook zij die indirect zijn vermoord: door honger, door ziekte, door dorst. Of omdat ze dood zijn zonder geteld te zijn. De baby's, de zwangere moeders, de schoolkinderen, al diegenen die indirect stierven, allemaal zijn ze gedood door een Israëlisch beleid dat hen doelbewust de dood heeft ingejaagd.”
In een recent rapport schrijft Devi Sridhar, professor wereldvolksgezondheid aan de Universiteit van Edinburgh, dat het werkelijke dodental van Israëls genocide in september 2024 op 335.500 kan worden geschat en wellicht nog hoger ligt. Ze baseert zich daarvoor op een schatting van onderzoekers over de volksgezondheid die de doden tellen uit eerdere conflicten. Hun schatting werd in juli 2024 gepubliceerd in het wetenschappelijk medisch tijdschrift The Lancet.
Op de 365 km² die Gaza groot is, met een bevolkingsdichtheid van de hoogste ter wereld, staat er nog nauwelijks een gebouw recht.
Zowat het gehele grondgebied van Gaza is uitgeroepen tot Israëlische militaire zone en High Risk Area. Sinds 8 oktober 2023 is de Palestijnse bevolking opgejaagd als een kudde vee van het Noorden naar het Centrum, dan naar het Zuiden, waar volgens de Verenigde Naties 1,7 miljoen mensen onderdak zochten in en rond Rafah. In tenten of geïmproviseerde constructies van hout en nylon doeken. Dan kwam het Israëlisch offensief tegen Rafah en het bevel om naar het Westen te trekken: bijna een miljoen Palestijnen ontvluchten de stad en zijn omgeving naar tenten op de kust van de Gazastrip. Families zijn zeven tot acht keer verhuisd, om telkens opnieuw gebombardeerd te worden, en met de vraag: waarheen, waarheen??
Op 9 juli 2024 publiceerden tien UNO-experten en speciale rapporteurs een mededeling waarin ze stelden dat de recente dood van drie Palestijnse kinderen (zes maanden, dertien jaar en negen jaar oud), door honger en ondervoeding er geen twijfel over laat bestaan dat hongersnood zich over de hele Gazastrook heeft verspreid. “De drie kinderen stierven door ondervoeding en gebrek aan toegang tot goede gezondheidszorg. Wanneer het eerste kind sterft aan ondervoeding en uitdroging, dan wordt het onweerlegbaar dat er hongersnood is uitgebroken. Wij verklaren dat Israëls opzettelijke en doelgerichte uithongeringscampagne tegen het Palestijnse volk een vorm van genocidaal geweld is en heeft geleid tot hongersnood in heel Gaza”, zo stellen de experts.
Cartoon Gaza drowing
https://english.palinfo.com/cartoon
/2024/09/23/325862/
Eind september viel de eerste regen in Gaza.
Maar, volgens de cijfers van het mediabureau van de regering van Gaza heeft het Israëlische leger zo goed als alle rioleringen en waterleidingen vernietigd. Met onvermijdelijke overstromingen tot gevolg door het vervuild water dat spuit uit de vernielde riolen. Niet alleen dat. Tijdens het komende winterseizoen, waarin overstromingen steeds vaker voorkomen, heeft de bevolking twee keuzes: verzinken in het rioolwater in het vernielde stedelijke landschap van Gaza, of verzwolgen worden door het opkomende tij in de tentenkampen aan zee.
Tegelijk is het offensief tegen de Palestijnen op de Westbank in volle gang, net als het offensief tegen Libanon, opnieuw volgens het hetzelfde fascistisch scenario: honderden burgers die sterven onder de bommen en opnieuw duizenden op de vlucht. Meer dan 500 Libanese doden op één dag! Tegelijk is het een Israëlische strategie om de aandacht van de wereld weg te trekken van Gaza, waar de bevolking stilletjes sterft.
En wij?
Het is onweerlegbaar dat Israël de Westbank en Libanon alleen maar kon aanvallen omdat er geen Amerikaanse, Europese of Arabische reactie (behalve vanwege de As van Verzet) kwam tegen de genocide in Gaza.
Terwijl ik dit schrijf denk ik terzelfdertijd: waarom schrijven? Wat haalt het uit? Wat helpt het de mensen in Gaza? Wie luistert er nog bij ons, behalve diegenen die het al allemaal weten en gehoord hebben.
Misschien gaat het er me alleen om pijn en onmacht te delen met een ex-collega, een leraar in de gevangenis, die me al in maart van dit jaar schreef: “Nooit meer! Niet in mijn naam! Je weet toch waar ik het over heb? Onaanvaardbaar, onverdraaglijk, ondraaglijk, walgelijk, om te kotsen, de gebeurtenissen in Gaza maken me ziek…”
Ik deel zijn gevoel. Ik weet niet meer hoeveel keer ik de onnozele smileys “Triest” of “Boos” heb aangeklikt op de sociale media bij de beelden van zoveel lijden. En hoeveel keer ik pro-Palestijnse berichten en artikels heb geliked en ook heb zien verdwijnen, zogezegd omdat de publicaties niet in overeenstemming zouden zijn met de (pro-Israëlische) “standaards of regels” van Facebook en andere (sociale) media.
Sommigen zullen het gevoel van mijn ex-collega delen. Andere zullen het misplaatste of overdreven empathie of schuldgevoel noemen. Een depressieve toestand misschien. Maar misschien is het net andersom. Misschien is onze maatschappij ziek van een gebrek aan empathie en komt het er precies op aan dit cordon van gebrek aan solidariteit en empathie te doorbreken.
Wij, die de bescherming van de kinderen zo hoog in het vaandel dragen sinds de Witte Mars en de affaire Dutroux, waar zijn vandaag onze Witte marsen voor de kinderen van Gaza? Wanneer zullen we ophouden met alleen in beweging te komen voor iets dat ons direct raakt? Wanneer een reactie van de vakbonden? Wanneer gaan alle universiteiten in algemene staking als steun aan de moedige bezetters van de universiteiten? Wanneer breken we met àlle partijen, met àlle kandidaten voor de verkiezingen die Israël blijven steunen of alleen wat woorden van medelijden met Gaza brabbelen? Wanneer gaan we onszelf eindelijk als burgers van de wereld beschouwen en niet van een of ander land, of erger nog, van een deelstaat? Hetgeen ons in staat zou stellen, zoals Che Guévara stelde in zijn afscheidsbrief aan zijn kinderen: “… Bovenal: wees in staat om in uw binnenste steeds elk onrecht aan te voelen, tegen wie dan ook, waar dan ook in de wereld…”
Nie Wieder, Never again, Nooit Meer. We lieten het met grote letters in de geschiedenisboeken schrijven, na de oorlog, na het getto van Warschau, na Hiroshima, na Auschwitz, na Dachau, na Buchenwald. Maar, zoals Arundhati Roy zei op een conferentie over Gaza, de “Nie” en de “Never” zijn weggevallen. Alles wat er overblijft is “Wieder” en “Again” en “Opnieuw”. De verschrikkingen van tachtig jaar geleden zijn weer tot leven gekomen in Gaza 2024.
Je waant je in de film Zone of Interest, waar de nazi-beulen een perfect normaal, aangenaam leven leiden aan de andere kant van de muur van het vernietigingskamp Auschwitz. Net als wij naast Gaza. “Europa gedroeg zich als iemand die zich op zondag amuseert op een draaimolen naast de muur van het getto (van Warschau), terwijl aan de andere kant de mensen stierven in de vlammen. Onverschilligheid en misdaad zijn hetzelfde. Terugdenken aan die draaimolen, aan de vlammen en aan de opstandelingen zal er misschien toe bijdragen om de aandacht van de wereld op de genocide te vestigen.”
Het zijn de woorden van Marek Edelman, een van de leiders van de opstand van het getto van Warschau en tegelijk een van de weinige overlevenden. Hij schreef ze in 1945 in zijn boek “Herinneringen van het getto van Warschau”, twee jaar na de onderdrukking van de opstand in het getto en zijn uitroeiing tot de laatste man en vrouw.
Het zijn woorden die vandaag woord voor woord kunnen herhaald worden over Gaza.
Part 2. Kroniek van een geplande genocide : Wir haben es gewüsst
Commentaires