luk vervaet acid*

 Een interview door Luk Vervaet Ik ontmoet haar in het buffet van het station van Hasselt. Ze is net terug uit verlof. Ze toont me een dik, kleurig boekje – hard cover, klein formaat, met de foto’s van ondermeer Lieve Blancquaert. Elke  bezoeker van het gevangenis museum ontving dit, zegt ze, terwijl ze zich verontschuldigt : “Ik heb wel heel wat documentatie doorgenomen en foto’s herbekeken, maar ik heb me misschien toch niet genoeg voorbereid op dit gesprek.”  Onterechte vrees, zoals u verder zult merken.  Van mijn kant had ik haar website, lindehermans.be, bekeken. Met werk voor de publieke ruimte, exposities, evenementen. Maar ook ontwerpen voor kleding, schoenen, en meubelen. Telkens vergezeld van een tekst die iets zegt over de zin van het voorwerp. Een persoon met een drive, zoveel is duidelijk, vanaf het eerste contact.  Als ik haar aanspreek als ‘de kunstenaar achter het gevangenismuseum’, zegt ze : ”Ik zie mezelf niet als kunstenaar. Ik ben een ontwerper. Het vers