luk vervaet acid*

une des rares photos d'Ali Aarrass en détention L'Iran doit libérer le travailleur humanitaire belge Olivier Vandecasteeele. Ce dernier a été condamné en Iran à 40 ans de prison et 74 coups de fouet pour « espionnage et collaboration avec un gouvernement hostile, les États-Unis, contre la République islamique d'Iran ». Olivier est un prisonnier politique. L'opposition à sa peine et les demandes de libération sont nationales et européennes.  Le 20 janvier, tous les journaux francophones - L'Echo, Le Soir, L’Avenir, La Libre, la DH - ont mis sa photo à la une. Médias, syndicats, universités, marches, stands gratuits... tout se met en branle et un rare élan de solidarité traverse le pays pour obtenir sa libération.  On ne peut que s'en réjouir.  Et en même temps, en tant que militant contre les prisons, je ne peux observer cela qu’avec une certaine perplexité. Je m'étonne de notre sélectivité lorsqu'il s'agit des victimes de la détention et de la tor

  Iran moet de Belgische humanitaire werker Olivier Vandecasteeele vrijlaten. Die werd in Iran veroordeeld tot veertig jaar cel en 74 zweepslagen omwille van "spionage en samenwerking met een vijandige regering, de Verenigde Staten, tegen de Islamitische Republiek Iran". Olivier is een politieke gevangene. Het verzet tegen zijn straf en de vraag om zijn vrijlating is nationaal en Europees. Op 20 januari zetten alle Franstalige kranten - L’Echo, Le Soir, L’Avenir , La Libre, la DH – zijn foto op de voorpagina. Media, vakbonden, universiteiten, optochten, vrije tribunes, … alles komt in beweging en een zeldzame golf van solidariteit gaat door het land om zijn vrijlating te bekomen.  Men kan er zich alleen maar over verheugen. En tegelijk kan ik er als activist tegen de gevangenissen er ook alleen maar met een zekere verstomming naar kijken. Verstomming over onze selectiviteit wanneer het over slachtoffers van detentie en foltering gaat. Een selectiviteit die mensen verdedigt