luk vervaet acid*

Op de enkele tientallen haatmails van gefrustreerde, racistische Vlamingen na, die als naar gewoonte bij ieder proces de rubrieken « Uw reactie ..… » op het Internet vullen, lijkt iedereen opgezet en tevreden met de uitspraak van het Antwerpse Hof van Beroep. Dat Hof sprak op 20 oktober 2008 Dyab Abou Jahjah en Ahmed Azzuz, de twee voormannen van de Arabisch Europese Liga (AEL) over de hele lijn vrij. Van een dossier van 4000 bladzijden blijft er niet één bladzijde, niet één regel overeind. « Het proces tegen de AEL was een politiek proces. De democratie heeft gezegevierd.. », « Recht is (eindelijk) geschied.. », « Het vonnis is een overwinning van het juridisch gezond verstand.. »…zo klinkt het in de commentaren van het progressieve kamp. De centrale kwestie in deze zaak lijkt me echter niet de « overwinning van de democratie », maar de nederlaag die de vrije meningsuiting en het organisatierecht doorheen dit proces heeft opgelopen. En vooral : er is op dat vlak vooralsnog geen teken

Laat me toe van jou, als voormalig maoïst, afscheid te nemen met een citaat van Voorzitter Mao Ze Dong: « Iedereen moet op een dag sterven, maar niet elke dood heeft dezelfde betekenis. Sema Tsien, een schrijver uit het oude China, zei ooit: ‘Alle mensen zijn sterfelijk. Maar de dood van sommigen heeft een gewicht dat zwaarder is dan de berg Taichan, anderen wegen minder dan een pluim.’ ». Jouw weggaan weegt ons zwaarder dan de berg Taichan. Maar verder laat ik VoorzitterMao, de berg Taichan en het verleden maar rusten. Een mens is tenslotte niet, zoals sommigen beweren, de eenvoudige optelsom van zijn verleden, maar hij is en hij blijft datgene waar hij vandaag voor staat. Ik wil hulde brengen aan wat voor mij je belangrijkste kwaliteit is geweest en is gebleven tot op je laatste dag : je internationalisme en anti-imperialisme. Je was en bent één van de zeldzame parels die België op dat vlak rijk is. « Internationalist en anti-imperialist » : ik zou het op je graf willen zetten, m

Tongeren, 18 oktober 2008 Je bent geboren op 1 januari 1844. Ook al is de levensverwachting er sinds jouw tijd erg op vooruit gegaan, niemand van ons zal ooit jouw gezegende leeftijd bereiken. 164 jaar geleden was jouw geboorte een hoopvol gebeuren. Jij was immers de eerste cellulaire gevangenis van het land. Je vormde een breuk met een verleden waar alle gevangenen, jong en oud, samen in één enkele ruimte werden opgesloten. Dankzij jou wilde men voor het eerst aan « reintegratie van gevangenen» doen, ook al bestond dat woord toen nog niet. Men ging gevangenen als monniken van mekaar te isoleren, doen werken en doen nadenken, 23 op 24 uur op cel. Elk van je cellen werd voorzien van een ijzeren bed, een matras, een hoofdkussen, twee wollen dekens en twee paar lakens. Goede intenties, met, zoals jij al snel zou ondervinden, een vernietigend effect op de gedetineerden. In 1861, je was toen 17 jaar, was je getuige van een eerste zelfmoordpoging van een gevangene die het isolement niet l

Témoignage au colloque « Etats Généraux sur la condition carcérale en Europe » Bruxelles, 10 et 11 octobre 2008. Chères amies, Chers amis, On m’a demandé d’apporter un témoignage en tant qu’enseignant en prison à Bruxelles. D’abord je me suis dit que j’allais vous parler des progrès dans l’alphabétisation, de la remise à niveau, du français langue étrangère, de l’éducation en informatique, de l’avancée fulgurante dans mes cours de néerlandais des milieux les plus défavorisés que contiennent les prisons, cette dernière nouvelle doit même faire jouir les Flamands nationalistes les plus à droites…. Mais, non. Pendant que je réfléchissais à ce témoignage, il n’y avait pas moyen d’échapper du matin au soir aux nouvelles sur la Crise des Banques. Ce qui m’a amené à la question : au fond, en tant qu’enseignant en prison, pourquoi ne pas parler d’une autre crise, la Crise des Prisons, la Crise du monde cacéral et pénitentiaire ? Cela fait maintenant dix, quinze ans que les spécialistes, les

Si la gauche se retrouve dans un « trou noir », victime du « désamour populaire » et « incapable de gagner la confiance du peuple », c’est qu’elle a laissé le terrain de la lutte contre la délinquance à la droite. C’est en tout cas le point de vue de Claude Demelenne dans le Journal du Mardi (JDM, août 2008). Sous le titre « Pour une gauche radicalement protectrice », et « Bobos de tous les pays, interrogez-vous », il y consacre une dizaine de pages pour appeler la gauche à entamer un processus d’autocritique, dans lequel son attitude vis-à-vis de l’insécurité dans les quartiers populaires prend une place centrale : « L’insécurité est décidément le talon d"Achille de la gauche un peu partout en Europe. » A partir de là, le JDM se fait l’écho de tout un courant au sein de la gauche européenne, gestionnaires et radicaux confondus, qui plaide pour une gauche qui « renoue avec le peuple » et qui arrête « son angélisme, son utopisme, son irréalisme et ses tabous. » Pour ce courant, la

Bruxelles, le 4 septembre 2008 Courrier envoyé par e-mail à Monsieur Patrick DEWAEL Ministre de l’Intérieur Monsieur le Ministre, Comme vous le savez, deux pétitions circulent actuellement en vue d’éviter la fermeture ou la démolition de la prison-musée de Tongres. Une pétition ( www.leefmilieutongeren.be ), signée entre autres par Jef Vermassen, demande que ce bâtiment soit sauvé en tant que musée historique. L’appel des cent : Sauvons Tongres ( www.revuenouvelle.be ) demande que cette prison-musée soit non seulement conservée mais également développée en tant qu’outil pédagogique dans la lutte contre la criminalité. Les quelque 300 académiciens, magistrats, travailleurs sociaux, etc. qui ont à ce jour signé la pétition « Sauvons Tongres » pensent que nous manquons en premier lieu, non de centres de détention, mais de personnes et de moyens pour éduquer les jeunes. Par cette lettre, nous nous adressons à vous en tant que ministre de l’Intérieur, en raison de votre connaissance du mond

Brussel, 4 september 2008 Geachte Heer Dewael , Zoals U weet lopen er op dit ogenblik twee petities om de museumgevangenis van Tongeren van sluiting of afbraak te redden. Eén petitie ( www.leefmilieutongeren.be ), met ondermeer ondertekenaars als Jef Vermassen, vraagt om dit gebouw als historisch museum te redden. De Oproep van de Honderd : Red Tongeren ( www.revuenouvelle.be ) vraagt om deze museumgevangenis niet alleen te bewaren, maar ook uit te bouwen als een pedagogisch instrument in de criminaliteitsbestrijding. De meer dan 300 academici, magistraten, sociale werkers… die de oproep Red Tongeren tot op heden ondertekenden menen dat het ons op de eerste plaats aan mensen en middelen voor opvoeding van de jongeren ontbreekt en niet aan detentiecentra. Wij richten ons tot U als minister van binnenlandse zaken, omwille van uw bekendheid met de gerechtelijke wereld, maar ook omwille van uw verbondenheid met de stad Tongeren. Wij vragen U om een delegatie van onze petitie Red Tongeren t