Olivier Vandecasteele, Julian Assange en al de anderen

 

Iran moet de Belgische humanitaire werker Olivier Vandecasteeele vrijlaten. Die werd in Iran veroordeeld tot veertig jaar cel en 74 zweepslagen omwille van "spionage en samenwerking met een vijandige regering, de Verenigde Staten, tegen de Islamitische Republiek Iran". Olivier is een politieke gevangene. Het verzet tegen zijn straf en de vraag om zijn vrijlating is nationaal en Europees. Op 20 januari zetten alle Franstalige kranten - L’Echo, Le Soir, L’Avenir , La Libre, la DH – zijn foto op de voorpagina. Media, vakbonden, universiteiten, optochten, vrije tribunes, … alles komt in beweging en een zeldzame golf van solidariteit gaat door het land om zijn vrijlating te bekomen.  Men kan er zich alleen maar over verheugen.

En tegelijk kan ik er als activist tegen de gevangenissen er ook alleen maar met een zekere verstomming naar kijken. Verstomming over onze selectiviteit wanneer het over slachtoffers van detentie en foltering gaat. Een selectiviteit die mensen verdedigt of laat vallen in functie van het al dan niet behoren tot “ons”, hen het etiket van slachtoffer toekent in functie van zijn of haar nationaliteit, kleur, geloof en het land waarover het gaat. 

Wanneer het over de vrijlating van politieke gevangenen gaat, waarom dan zelden of nooit een woord over de gijzelaars in ons eigen politieke kamp? 

Zo zit er net over het kanaal een man al vier jaar in de hoogst beveiligde gevangenis van Belmarsh voor “spionage en samenwerking met de vijand”. Dezelfde absurde beschuldigingen als die tegen Olivier.  In afwachting van zijn uitlevering aan de VS waar hem geen veertig, maar 175 jaar gevangenis te wachten staat. Zijn naam is Julian Assange. 

Bij onze zuiderburen zit de oudste politieke gevangene van Europa in de cel. Hij zit er dit jaar al 38 jaar. Zijn naam is Georges Ibrahim Abdallah. In de VS zit een man die in 2013 door België illegaal werd uitgeleverd aan de VS. Hij zit er al tien jaar in afzondering in een Amerikaanse cel in afwachting van een proces. De Belgische regering werd recent door een rechtbank verplicht om hem uit de gevangenis te halen en terug te brengen naar België. Er gebeurde niets. Zijn naam is Nizar Trabelsi.  Onze bondgenoot Israel zette deze maand alleen al 300 Palestijnen, waaronder kinderen, militanten en humanitaire werkers achter de tralies.           

Een zeldzame foto van Ali Aarass
tijdens zijn detentie 

Op zondag 22 januari was Ali Aarass aanwezig op de bijeenkomst voor Olivier in Brussel. Op Ali’s facebookpagina staat: “je suis Olivier Vandecasteele”, naast “je suis Julian Assange” en “je suis Nasser Zefzafi”. Ali zat zelf twaalf jaar onschuldig in de gevangenis in Marokko, werd daar brutaal gefolterd en zat jarenlang in eenzame opsluiting. Drie jaar na zijn vrijlating heeft hij nog altijd medische verzorging nodig om te genezen van zijn detentie en de foltering. Zijn solidariteit met Olivier vraagt om voor Olivier te doen wat voor hem nooit is gebeurd. Gedurende die twaalf jaar heeft Ali op geen enkele steun van de Belgische autoriteiten kunnen rekenen. Ondanks het feit dat de beschuldigingen tegen hem even grote verzinsels waren als die over Olivier. Ondanks formele bewijzen van foltering en ondanks de tranen van zijn familie, dezelfde tranen als die van de moeder van Olivier. Waarom kreeg Ali geen hulp? Omdat hij Ali heet en niet Olivier? Omdat hij Belgo-Marokkaan is en geen Belgo-Belg? Omdat hij geen humanitaire werker of advocaat of journalist is, maar een gewone arbeider? Of omdat het in zijn zaak ging om onze bondgenoot Marokko en niet om Iran. U oordeelt zelf maar.