luk vervaet acid*

 Er werd gefeest, gedanst en met vlaggen gewaaid in Israël, soldaten deelden snoepjes uit, de plaat van Queen “Another one bites the dust” (nog een die in het stof bijt) werd gespeeld: vreugde alom bij het nieuws van de dood van Yahya Sinwar, de leider van Hamas en Israël’s most wanted man . Op 16 oktober 2024, precies een jaar en een week na de uitbraak uit het getto van Gaza, werd hij gedood nadat een Israëlische tank het gebouw waarin hij zich bevond aan flarden schoot. De woordvoerder van het Israëlische leger (IDF) zei dat Sinwar stierf als een “opgejaagde en verslagen outcast”.  Westers applaus Zoals dat gebruikelijk is in het democratische westen, herinner u de uitspraken na de executies van Nicolae Ceaucescu (1989), Cheikh Ahmed Yassine (2004), Saddam Houssein (2006), Mouammar Kaddafi (2011), en recent na de executies van Qassem Souleimani, Ismaël Haniyeh, Hassan Nasrallah en vele anderen, werd ook de succesvolle executie van Sinwar door de leiders van de Verenigde Staten (VS)

 Partie 3 : 7 octobre 2024, un an de soulèvement du ghetto de Gaza Je me souviens des rares fois où nous avons été reçus en délégation au cabinet du libéral Didier Reynders, alors ministre des Affaires étrangères, sur le cas d’Ali Aarrass.(2)  Nous y sommes allés pour plaider en faveur d'une intervention humanitaire minimale : une assistance consulaire de la Belgique pour ce Belgo-Marocain, accusé à tort de terrorisme, qui a failli mourir dans une prison marocaine. Et à chaque fois, les membres du cabinet tombaient du ciel lorsque nous leur parlions des piles de documents de l'ONU, des appels d'Amnesty et d'autres organisations de défense des droits de l'homme qui témoignaient noir sur blanc de la torture d'Ali Aarrass au Maroc. « Je n'en ai jamais entendu parler, nous ne le savions pas », affirmaient-ils. S'agit-il d'une pure hypocrisie ou d'une pure indifférence, qui sait ? Le fait est que tous ces rapports ont dû moisir quelque part dans un co

  Deel 3: 7 oktober 2024, een jaar opstand van het getto van Gaza  Ik herinner me de zeldzame keren dat we met een delegatie ontvangen werden op het kabinet van de liberaal Didier Reynders, toen minister van buitenlandse zaken, over de zaak Ali Aarrass.(2)  We gingen er pleiten voor een minimale humanitaire tussenkomst: consulaire bijstand van België voor deze Belgo-Marokkaan, onterecht beschuldigd van terrorisme, bijna op sterven dood in een Marokkaanse gevangenis. En iedere keer vielen de kabinetsleden uit de lucht toen we spraken over de stapels UNO-documenten, de oproepen van Amnesty en andere mensenrechtenorganisaties die zwart op wit getuigden over de foltering van Ali Aarrass in Marokko. “Nooit van gehoord, oh dat wisten we niet”, zegden ze. Was het pure schijnheiligheid of pure onverschilligheid, wie zal het zeggen. Feit is dat al die rapporten ergens in een stoffige hoek in het ministerie moeten hebben liggen rotten. Niets veranderde. We verlieten het gebouw met een bitter gev