Een film en een getuigenis over Brugge AIBV

Video VRT Koppen 24 maart 2011

Een getuigenis van een gedetineerde over Brugge.

“De hoge veiligheidsectie van de gevangenis van Brugge lijkt wel een psychiatrisch asiel. Hier zitten 7 gevangenen, het merendeel hoort eigenlijk thuis in een normaal ziekenhuis, waar ze verzorging kunnen krijgen. Ze roepen, ze tieren, ze bonken, ze blijven schreeuwen, dag en nacht en permanent loopt hier een verpleegster heen en weer. Veel meer dan de hele dag pillen uitdelen kan ze niet doen. Zelfs de cipiers klagen erover dat ze geen verplegers zijn. Langs de andere kant, in dit zware isolatieregime, waar sommigen al tientallen maanden in opgesloten zitten, is het echt een hele opgave om niet gek te worden. Vorige week dinsdag (14 december) heeft een gevangene hier zelfmoord proberen plegen. Naar het schijnt met een vuilbak. Daar is niets van naar buiten gekomen. De mensen buiten mogen niet weten hoe het hier aan toe gaat. Het regime hier is erop gemaakt om mensen kapot te maken, zoveel is duidelijk. We krijgen allemaal een nummer, wij zijn nummer 1,2,3,4...”

“Hoe ziet een dag hier uit? Ken je de film Un jour sans fin [Groundhog Day]? Die verwoordt het nogal goed. Om 7 uur krijg je iets wat ze koffie noemen, of warm water. Dan vragen ze je of je op wandeling wilt, en of je een douche wil nemen. Ja of nee, snel antwoorden. Om 8 uur worden de medicijnen uitgedeeld. Ze zeiden dat het een nieuwe methode is, dat het “vitamines” zijn. Ik heb geantwoord dat, als ze echt met mijn gezondheid inzaten, ze me dan beter fruit konden geven. Een appel is sowieso goedkoper. Als ze iets aan mijn migraine willen doen, kunnen ze beter die straffe nuon-gevangenislampen vervangen, me wat zonlicht gunnen. Om 11.30 geven ze je maaltijd op cel, dat zijn vooral aardappelen. En om 17 uur, opnieuw een maaltijd. Een beetje later volgt de ronde met slaappillen en dan zit de dag er weer op. Om morgen opnieuw hetzelfde te zijn. De douche bevindt zich op dezelfde vleugel, in een aparte kamer. Van 7 uur 's ochtends tot 20 uur 's avonds, zij beslissen wanneer je douchet. Zij beslissen wanneer je op wandeling gaat. Meestal is dat alleen, maximum met twee. Één uur lang. Kantineren is verboden, je mag niets op je cel houden. Een spiegel is ook verboden, je krijgt enkel een stuk inox, een soort staal, dat je helemaal vervormt. Anderen betalen daar duur voor op de kermis, wij krijgen het elke dag gratis! Er is iets wat ze de “sportzaal” noemen. Veel moet je daar niet van verwachten. Volgens het regime dat per persoon wordt vastgesteld, mag je af en toe 50 minuten sporten. Zij bepalen dat regime, zij bepalen de tijdsregeling, zij bepalen wat je wanneer doet. Alles is erop gericht dat je niet zelf je dag minimaal vorm kan geven. Je bent permanent afhankelijk van hun goede wil, en hun beslissingen. Ik probeer daar zo weinig mogelijk in mee te gaan. Ik weiger op wandeling te gaan, ik zou niet willen dat ze kunnen beweren dat ze me menselijk behandelen. Een uurtje alleen in een leeuwenkooi vol tralies, laat het maar zitten. Aan sport mag ik sowieso niet doen, en ik heb ook geen contact met de andere gevangenen.”

“Toen de VRT hier langskwam kort na de opening van de vleugel, hebben ze uiteraard goed uitgekozen wat ze te zien kregen. Er werd zelfs een speciale cel ingericht. Maar in de cel is er niets: een bed vastgemaakt aan de vloer, een vastgemaakte kast zonder deur, in metaal, een toilet en een wasbak in metaal. De ramen zijn van plexiglas, mat en kogelvrij glas, er komt nauwelijks licht door. Vroeger waren de ramen van echt glas, maar sinds de rellen hier op de hoge veiligheid vorig jaar, hebben ze dat veranderd. Er is ook een tv-scherm achter plexiglas, dat ze hier ook sinds de rellen hebben geplaatst.”

“Toen ik hier aankwam, ben ik 10 dagen in het cachot gestoken. Ik heb toen twee brieven verstuurd, en die zijn nooit door de censuur geraakt. Inkomende post wordt gecontroleerd, en al dan niet gecensureerd, en gedeponeerd in een kast voor wanneer ik hier ooit buiten kom. Een magazine werd onlangs naar het Parket gestuurd voor onderzoek. Ik kom de hele dag mijn cel niet uit. De telefoon krijg ik door een gat in de gepantserde deur. Bezoek krijg ik enkel van mijn familie, en van één vriendin. Zij worden dan door de hele gevangenis begeleid door een cipier, gescheiden van de andere bezoekers, geloosd door eindeloze gangen, trappen en sluizen. Het bezoek vindt plaats in de isolatievleugel zelf. In een “bezoekcel”, achter glas. Op cel is er nauwelijks iets toegelaten; ze wilden me een scheerapparaat aansmeren dat door alle gevangenen gebruikt werd. Ik heb moeten vechten (spreekwoordelijk dan) om mijn eigen apparaat te krijgen. Voor eender welke vraag moet je een rapport schrijven, dat dan door de directie bekeken wordt – wanneer ze er tijd voor wil maken. Voor de meeste beslissingen zijn haar handen even geboeid als de mijne, het is de directeur-generaal van de gevangenissen Hans Meurisse die het eerste en laatste woord krijgt.”

“De gevangenis van Brugge is een bedrijf. Allerhande bedrijven hebben hier lopende contracten. Vrachtwagens rijden hier af en aan. Het is een echte business, veel gevangenen werken voor een miezerige vergoeding in onwaardige werkomstandigheden. Geen problemen met de wetgeving, winst gegarandeerd. Ik sta elke dag op rond 6 uur en dan zit in mijn cel. Alleen maar mijn gedachten om mij bezig te houden. Ik krijg geen toestemming om lessen te volgen, ik krijg geen computer in mijn cel, boeken zijn verboden. Het enige wat ze je hier aanbieden is een tv en playstation. Gevangenen worden zo gemaakt tot breinloze planten. Maar ik ben niet de soort persoon die zijn dagen verspeeld met playstation. De onderdirectrice zou mij graag iets om handen geven, maar krijgt daar de middelen niet toe. Ze vroeg me of ik niet wilde werken; dagenlang plastic potjes op elkaar vijzen voor een bedrijf dat koffieapparaten levert. Hier wordt vanalles gefabriceerd, handdoeken, computeronderdelen, snoep. In de cel naast mij zit hier iemand waarbij ze de hele dag door dozen onder zijn celdeur schuiven. Input, output, en zo maar verder. Een echte mier is het, die financiert hier de hele vleugel! Daar bedank ik vriendelijk voor, bovenop mijn gevangenisstraf ga ik mij niet laten uitbuiten in dit systeem van meest vergevorderd kapitalisme.”