Hans Van Temsche : het uur van de wraak of tijd voor bezinning ?
Hij wou op zijn graf : 'Killed in Action'. Hij speelt nog altijd killergames in zijn cel. Hij wou na de operatie van zijn schotwonde het journaal zien, omdat hij wou weten 'hoeveel slachtoffers hij nu precies gemaakt had en wat zijn actie onder het publiek had teweeggebracht'. Veel meer is er niet nodig om de jongeman te typeren, die als een eenmans-zelfmoordcommando een parel van een kind van twee en haar zwarte oppas vermoordde en een Turkse vrouw dodelijk verwondde.
The American way.
Zijn daad lijkt een kopie van het soort gruwel dat de VS nu en dan doet opschrikken. Zoals het verhaal van Charles Carl Roberts, die op 2 oktober 2006, net als Hans Van Temsche (HVT), eerst een brief schreef waarin hij zijn zelfmoord aankondigde, dan in een school vijf schoolmeisjes van zes tot dertien jaar afmaakte met een schot in het hoofd, vijf andere kinderen voor het leven verminkte, en daarna zelfmoord pleegde. Het vonnis van de 'gevoelloze, koude moordenaar' HVT staat nu al zo goed als vast, al was het alleen maar om 'een voorbeeld te stellen' en om de geschokte publieke opinie gerust te stellen dat dit soort Dutroux’s, nooit meer op vrije voeten zal komen.
Een paar uitspraken van de familie van Oulematou Niangadou hebben mij getroffen. De schoonbroer zei : 'mijn kinderen zijn nog altijd bang op straat, elke nacht hebben ze nachtmerries, ze willen niet slapen zonder licht op hun kamer'. En het nichtje van Oulematou op Terzake: 'ik maak elke dag racisme mee, het zijn misschien geen racisten, maar ze houden niet van vreemdelingen'. En nog : 'mijn tante onderhield mijn familie in Mali, nu valt dit allemaal weg'.
Ik vrees dat dit proces en het vonnis deze problemen niet zal wegnemen.
Als de daad van Van Temsche alles in zich heeft van het soort ‘Amerikaans waanzinnig geweld’, dan moet onze eerste bekommernis zijn om niet verder af te glijden in het moeras van dergelijke waanzin. Belangrijker dan deze zaak te verbinden aan de politiek van het Vlaams Belang, lijkt mij de discussie over de Amerikanisering van de samenleving. Om te beginnen moeten we ervoor zorgen dat wij dit soort misdaden niet op een ‘Amerikaanse manier’ behandelen.
De rouw van de mensen wordt niet verkort door de ‘zware gevangenisstraf voor de dader’.
Men stelt het voor alsof een strenge straf voor de dader een antwoord zou bieden op het leed van de families. Vraag maar aan de familie van de slachtoffers van Dutroux of hun leven vandaag minder verwoest is en of het opsluiten van Dutroux het gemis van hun kind heeft verzacht. Natuurlijk niet. Er is geen verband tussen rouw en straf, en hoe meer de twee verweven zijn hoe slechter en hoe moeilijker.
Dit betekent niet dat een misdaad niet moet bestraft worden. Maar de enige belangrijke vraag hierbij is: in welke mate kunnen wij er in slagen om van HVT een persoon te maken, die wil proberen het leed van de slachtoffers te verzachten en het onherstelbare te herstellen. Laten we ermee ophouden HVT voor te stellen als een 'sul', een 'valse koorknaap', 'iemand die (laf) ineenkrimpt in zijn bank'… zoals in sommige persartikels gebeurt. Men kan het niet maken om over een jonge beklaagde die 'sorry' zegt, die zegt dat hij 'verafschuwt hoe hij toen dacht', te stellen dat hij een hypocriet is en 'iemand voor wie spijt te laat komt'. Een echte racist of nazi zou die woorden nooit over zijn lippen krijgen. In welke mate kunnen wij oplossingen formuleren, waardoor HVT nog iets van zijn leven kan maken door zich te engageren voor onschuldige kleuters als Luna, voor de familie van Niangadou hier en in Mali, voor die van Kongul Koç, voor de migrantengemeenschap hier ?
Ook als men meent dat de voorbeeldige straf voor HVT mogelijke nieuwe daders moet afschrikken, zit men er naast. De keiharde repressieve aanpak van de misdaad in de VS heeft op geen enkele manier dat soort daden verminderd. In een rapport van 4 september 2007 meldt de federale politie van de VS, het FBI, dat in 2006 het aantal geweldmisdrijven (moorden, verkrachtingen, diefstallen met geweld..) opnieuw is toegenomen, in het bijzonder in de middelgrote steden en de meeste grote agglomeraties. In New York waren in 2006 14% van de gearresteerde individuen voor moord minder dan 18 jaar oud. Het dubbele van de drie voorgaande jaren ! (Le Monde, 28 september 2007). En dat met gevangenissen die meer dan 2 miljoen gevangenen tellen, waaronder ook 2.200 jongeren die een levenslange gevangenisstraf kregen, 'without parole', dit wil zeggen zonder de kans om nog ooit vrij te komen, voor een misdrijf dat ze pleegden voor ze 18 jaar oud waren.
Dit proces heeft maar zin als het debat geopend wordt over geweld en racisme in de maatschappij. HVT moet niet als een geïsoleerd monster worden behandeld en zijn schuld moet niet worden teruggebracht naar ‘zijn individuele verantwoordelijkheid’. Jongeren zijn niet alleen acteurs, ze zijn ook en vooral een beïnvloedbaar product van de maatschappelijke omgeving waarin ze groot worden. Laat ons niet zozeer beklemtonen dat het hier om het ‘allereerste Belgische assisenproces gaat met racisme als achtergrond’, maar wél dat er in onze landen een toenemend klimaat groeit van gewelddadige racistische agressie. Ik noem twee racistische moorden in België die me nog klaar voor de geest staan : op 7 mei 2002 werd een Marokkaanse vader en moeder in Schaerbeek omgebracht door een ontgoochelde aanhanger van het Franse Front National en op 26 november 2002 werd Mohamed Achrak, een 27 jarige Islamleraar van Borgerhout, vermoord door zijn racistische, gestoorde buurman. Over de grens is het nog erger. Zo meldde het Institute for Race Relations (IRR) dat er in Groot-Brittannië van 1993 tot 2006 '68 dodingen plaatsvonden, die racistisch gemotiveerd waren. Of een gemiddelde van 5 racistische moorden per jaar'! (IRR, 27 April 2006).
Wij leven in een wereld die meer en meer doordrongen is van geweld, met op de achtergrond de onverschilligheid en de machteloosheid . Bekijken we enkele kille cijfers, die ons nauwelijks nog beroeren. Sinds het begin van dit jaar zijn er 1.096 clandestiene immigranten om het leven gekomen bij een poging om de Europese Unie binnen te geraken. Sinds het begin van de oorlog tegen Irak kwamen er tijdens het eerste jaar van de invasie, 20 Irakese burgers per dag om. In 2007 is dit cijfer opgelopen tot 74 burgerddoden per dag ! De echte oorlog vindt zijn afspiegeling in de geweldcultuur van films, muziekclips en videogames. Laten we ermee ophouden verontwaardigd te doen over het feit dat HVT killergames speelt in zijn cel, als die ter beschikking staan van alle jongeren in de gevangenis, en als tienduizenden andere jongeren buiten de gevangenis net hetzelfde doen als HVT.
Wil het te korte leven van Luna en Oulematou een zin krijgen, willen de wonden van Kogul kunnen helen, dan moeten alle maatschappelijke acteurs gemobiliseerd worden om radikaal van koers te veranderen. Op het vlak van de Eigen Volk Eerst ideologie, het anti-Arabisch en anti-moslim racisme en de moordende asielpolitiek, die vandaag belichaamd wordt door bijna de hele politieke klasse. Wie dit te hoog gegrepen vindt, moet ook de verontwaardiging over de ‘jonge, kille doder Hans Van Temsche’ maar achterwege laten.
Luk Vervaet, leraar in de gevangenis
http://www.site.kifkif.be/kifkif/nieuws.php?nws_id=1196&page_class=&open_menu_id=4
The American way.
Zijn daad lijkt een kopie van het soort gruwel dat de VS nu en dan doet opschrikken. Zoals het verhaal van Charles Carl Roberts, die op 2 oktober 2006, net als Hans Van Temsche (HVT), eerst een brief schreef waarin hij zijn zelfmoord aankondigde, dan in een school vijf schoolmeisjes van zes tot dertien jaar afmaakte met een schot in het hoofd, vijf andere kinderen voor het leven verminkte, en daarna zelfmoord pleegde. Het vonnis van de 'gevoelloze, koude moordenaar' HVT staat nu al zo goed als vast, al was het alleen maar om 'een voorbeeld te stellen' en om de geschokte publieke opinie gerust te stellen dat dit soort Dutroux’s, nooit meer op vrije voeten zal komen.
Een paar uitspraken van de familie van Oulematou Niangadou hebben mij getroffen. De schoonbroer zei : 'mijn kinderen zijn nog altijd bang op straat, elke nacht hebben ze nachtmerries, ze willen niet slapen zonder licht op hun kamer'. En het nichtje van Oulematou op Terzake: 'ik maak elke dag racisme mee, het zijn misschien geen racisten, maar ze houden niet van vreemdelingen'. En nog : 'mijn tante onderhield mijn familie in Mali, nu valt dit allemaal weg'.
Ik vrees dat dit proces en het vonnis deze problemen niet zal wegnemen.
Als de daad van Van Temsche alles in zich heeft van het soort ‘Amerikaans waanzinnig geweld’, dan moet onze eerste bekommernis zijn om niet verder af te glijden in het moeras van dergelijke waanzin. Belangrijker dan deze zaak te verbinden aan de politiek van het Vlaams Belang, lijkt mij de discussie over de Amerikanisering van de samenleving. Om te beginnen moeten we ervoor zorgen dat wij dit soort misdaden niet op een ‘Amerikaanse manier’ behandelen.
De rouw van de mensen wordt niet verkort door de ‘zware gevangenisstraf voor de dader’.
Men stelt het voor alsof een strenge straf voor de dader een antwoord zou bieden op het leed van de families. Vraag maar aan de familie van de slachtoffers van Dutroux of hun leven vandaag minder verwoest is en of het opsluiten van Dutroux het gemis van hun kind heeft verzacht. Natuurlijk niet. Er is geen verband tussen rouw en straf, en hoe meer de twee verweven zijn hoe slechter en hoe moeilijker.
Dit betekent niet dat een misdaad niet moet bestraft worden. Maar de enige belangrijke vraag hierbij is: in welke mate kunnen wij er in slagen om van HVT een persoon te maken, die wil proberen het leed van de slachtoffers te verzachten en het onherstelbare te herstellen. Laten we ermee ophouden HVT voor te stellen als een 'sul', een 'valse koorknaap', 'iemand die (laf) ineenkrimpt in zijn bank'… zoals in sommige persartikels gebeurt. Men kan het niet maken om over een jonge beklaagde die 'sorry' zegt, die zegt dat hij 'verafschuwt hoe hij toen dacht', te stellen dat hij een hypocriet is en 'iemand voor wie spijt te laat komt'. Een echte racist of nazi zou die woorden nooit over zijn lippen krijgen. In welke mate kunnen wij oplossingen formuleren, waardoor HVT nog iets van zijn leven kan maken door zich te engageren voor onschuldige kleuters als Luna, voor de familie van Niangadou hier en in Mali, voor die van Kongul Koç, voor de migrantengemeenschap hier ?
Ook als men meent dat de voorbeeldige straf voor HVT mogelijke nieuwe daders moet afschrikken, zit men er naast. De keiharde repressieve aanpak van de misdaad in de VS heeft op geen enkele manier dat soort daden verminderd. In een rapport van 4 september 2007 meldt de federale politie van de VS, het FBI, dat in 2006 het aantal geweldmisdrijven (moorden, verkrachtingen, diefstallen met geweld..) opnieuw is toegenomen, in het bijzonder in de middelgrote steden en de meeste grote agglomeraties. In New York waren in 2006 14% van de gearresteerde individuen voor moord minder dan 18 jaar oud. Het dubbele van de drie voorgaande jaren ! (Le Monde, 28 september 2007). En dat met gevangenissen die meer dan 2 miljoen gevangenen tellen, waaronder ook 2.200 jongeren die een levenslange gevangenisstraf kregen, 'without parole', dit wil zeggen zonder de kans om nog ooit vrij te komen, voor een misdrijf dat ze pleegden voor ze 18 jaar oud waren.
Dit proces heeft maar zin als het debat geopend wordt over geweld en racisme in de maatschappij. HVT moet niet als een geïsoleerd monster worden behandeld en zijn schuld moet niet worden teruggebracht naar ‘zijn individuele verantwoordelijkheid’. Jongeren zijn niet alleen acteurs, ze zijn ook en vooral een beïnvloedbaar product van de maatschappelijke omgeving waarin ze groot worden. Laat ons niet zozeer beklemtonen dat het hier om het ‘allereerste Belgische assisenproces gaat met racisme als achtergrond’, maar wél dat er in onze landen een toenemend klimaat groeit van gewelddadige racistische agressie. Ik noem twee racistische moorden in België die me nog klaar voor de geest staan : op 7 mei 2002 werd een Marokkaanse vader en moeder in Schaerbeek omgebracht door een ontgoochelde aanhanger van het Franse Front National en op 26 november 2002 werd Mohamed Achrak, een 27 jarige Islamleraar van Borgerhout, vermoord door zijn racistische, gestoorde buurman. Over de grens is het nog erger. Zo meldde het Institute for Race Relations (IRR) dat er in Groot-Brittannië van 1993 tot 2006 '68 dodingen plaatsvonden, die racistisch gemotiveerd waren. Of een gemiddelde van 5 racistische moorden per jaar'! (IRR, 27 April 2006).
Wij leven in een wereld die meer en meer doordrongen is van geweld, met op de achtergrond de onverschilligheid en de machteloosheid . Bekijken we enkele kille cijfers, die ons nauwelijks nog beroeren. Sinds het begin van dit jaar zijn er 1.096 clandestiene immigranten om het leven gekomen bij een poging om de Europese Unie binnen te geraken. Sinds het begin van de oorlog tegen Irak kwamen er tijdens het eerste jaar van de invasie, 20 Irakese burgers per dag om. In 2007 is dit cijfer opgelopen tot 74 burgerddoden per dag ! De echte oorlog vindt zijn afspiegeling in de geweldcultuur van films, muziekclips en videogames. Laten we ermee ophouden verontwaardigd te doen over het feit dat HVT killergames speelt in zijn cel, als die ter beschikking staan van alle jongeren in de gevangenis, en als tienduizenden andere jongeren buiten de gevangenis net hetzelfde doen als HVT.
Wil het te korte leven van Luna en Oulematou een zin krijgen, willen de wonden van Kogul kunnen helen, dan moeten alle maatschappelijke acteurs gemobiliseerd worden om radikaal van koers te veranderen. Op het vlak van de Eigen Volk Eerst ideologie, het anti-Arabisch en anti-moslim racisme en de moordende asielpolitiek, die vandaag belichaamd wordt door bijna de hele politieke klasse. Wie dit te hoog gegrepen vindt, moet ook de verontwaardiging over de ‘jonge, kille doder Hans Van Temsche’ maar achterwege laten.
Luk Vervaet, leraar in de gevangenis
http://www.site.kifkif.be/kifkif/nieuws.php?nws_id=1196&page_class=&open_menu_id=4
Commentaires