Consortium 1212 voor Turkije en Syrië: mogen gevangenen niet helpen ?

Iedereen heeft de oproep om financiële steun voor de slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië gehoord en gezien. Honderdduizenden mensen, mannen, vrouwen en kinderen, zij die het overleefden, leven in de meest erbarmelijke omstandigheden. Ze slapen in het beste geval in tenten bij hun verwoeste huizen. In de kou, met ziektes alom en in bittere armoede, met geen of weinig perspectief op een woonst in de komende maanden of jaren. 

Ook in Leuven Centraal, een gevangenis voor langgestraften, werd die oproep gehoord. 

Een gevangene diende op 10 februari bij de directie de vraag in om een steunactie te mogen opzetten met de slachtoffers. Als iedere gedetineerde tien euro geeft, dan hebben we 4000 euro om te schenken, was zijn redenering. Er kwam geen antwoord op zijn vraag. Hij herhaalde dezelfde vraag op 15 februari. Opnieuw kwam er geen antwoord, en het initiatief verdween in de vuilbak.

Een dergelijk solidariteitsinitiatief, niet opgelegd van boven, maar komende van onderuit, zou elke gevangenisdirectie moeten omarmen. Is het geen gouden kans om wat menselijkheid te brengen niet alleen voor de slachtoffers ginds maar ook voor de gevangenen zelf. Of behoren gevangenen niet tot de samenleving? Zijn ze uitgesloten van het recht en de mogelijkheid om zich te tonen als solidaire mensen? 

Ik doe een oproep aan het Consortium - aan Caritas International België, Handicap International, Dokters van de Wereld, Oxfam, Plan International, het Belgische Rode Kruis -om de gevangenisdirectie te contacteren met de vraag om dit solidariteitsinitiatief alsnog te steunen.