"Zolang Gaza niet in opstand komt, zal de wereld niets doen", (Michael Lynk, UNO-rapporteur over Palestina, in 2019) [1]
Deel 3: 7 oktober 2024, een jaar opstand van het getto van Gaza
Ik herinner me de zeldzame keren dat we met een delegatie ontvangen werden op het kabinet van de liberaal Didier Reynders, toen minister van buitenlandse zaken, over de zaak Ali Aarrass.(2) We gingen er pleiten voor een minimale humanitaire tussenkomst: consulaire bijstand van België voor deze Belgo-Marokkaan, onterecht beschuldigd van terrorisme, bijna op sterven dood in een Marokkaanse gevangenis. En iedere keer vielen de kabinetsleden uit de lucht toen we spraken over de stapels UNO-documenten, de oproepen van Amnesty en andere mensenrechtenorganisaties die zwart op wit getuigden over de foltering van Ali Aarrass in Marokko. “Nooit van gehoord, oh dat wisten we niet”, zegden ze. Was het pure schijnheiligheid of pure onverschilligheid, wie zal het zeggen. Feit is dat al die rapporten ergens in een stoffige hoek in het ministerie moeten hebben liggen rotten. Niets veranderde. We verlieten het gebouw met een bitter gevoel, we leerden dat het de politiek is die commandeert, niet het recht, niet de wet, niet de justitie, niet de humanitaire overwegingen.
Which side are you on? (3)
En neen, het gaat niet om twee maten twee gewichten, zoals vaak te horen is in de kritiek op de Westerse politiek. Wanneer het gaat over terrorisme en de “War on Terror”, de oorlog tegen het terrorisme, de nieuwe naam voor koloniale oorlogen, is er maar één maat en één gewicht. Of het nu gaat over Ali Aarrass, Julian Assange, Nizar Tabelsi of Guantanamo, het gaat hem dan niet meer over objectieve feiten van foltering, kidnapping of moord, maar over het kamp waarin je je bevindt: in ons Westers kamp of in dat van de vijand.
Het is maar een klein voorbeeld dat ik aanhaal om ons beter te doen begrijpen wat de Palestijnen op grote schaal en sinds decennia ervaren. Er zijn de afgelopen decennia geen tien, maar honderden resoluties en stemmingen en rapporten uitgebracht op het hoogste niveau die Israël veroordelen voor zijn misdaden tegen het Palestijnse volk. Allemaal zonder gevolg. Allemaal zonder dat er ook maar een jota werd veranderd aan de Westerse politiek. Die gaat door tot en met de steun aan de genocide in Gaza die zich nu heeft uitgebreid tot de hele regio. Hetgeen ons leert dat als het gaat om de strijd tegen het terrorisme, de Europese politieke klasse op dezelfde lijn staat als de Israëlische massamoordenaars in Palestina. Op dezelfde lijn als de VS die zo’n twintig jaar geleden de Global War on Terror lanceerden. Bart De Wever, de voorzitter van de NVA, de grootste partij in België, de dag na 7 oktober 2023, resumeerde het zo: “Vandaag is er maar één kant te kiezen. Dat is de kant van Israël”. Wat dat een jaar later betekent hoorden we uit de mond van andere Belgische kopstukken. “Hezbollah moet verboden worden. Het bieperverhaal is geniaal! Dat ze zo maar verder doen!”, verklaarde partijgenoot Francken na de bieper-terreuraanslag in Libanon die enkele tientallen doden en honderden gewonden en verminkten veroorzaakte. Net als Bouchez, de voorzitter van de MR, de grootste Belgische Franstalige partij, die verklaarde : “De bieper-aanval is een geniale zet !”.
Blaming the victim
De dag na de uitbraak uit Gaza op 7 oktober 2023 werd de Israëlische vlag uitgehangen aan alle officiële gebouwen in de Europese steden. Het Europees parlement deed nog beter: de Israëlische vlag werd geprojecteerd op het Barleymont gebouw in Brussel. Kostprijs 28 520 euro! Een jaar later werd de eerste verjaardag door de dezelfde politieke Europese klasse herdacht alsof er in dat jaar niets gebeurd was.(4) De lichten van de Eifeltoren werden weer gedoofd en op de Brandenburgse poort werd de Israëlische vlag geprojecteerd. Europa herdacht de 1200 Israëlische slachtoffers van de uitbraak uit Gaza. Alleen hen. Niet de tienduizenden doden en verminkten in Gaza. Het onbeschrijfelijk aantal Palestijnse, Libanese, Iraanse, Jemenitische doden en gewonden werd niet alleen niet vernoemd, maar de schuld ervoor werd toegeschreven aan het Palestijnse verzet en aan wat er op 7 oktober was gebeurd.
De voorzitter van de Europese Commissie, de christendemocraat Ursula von der Leyen, zei dat de Hamas-aanvallen, waarbij 1200 Israëli's omkwamen en 250 anderen werden gegijzeld, een voorbeeld waren van “onuitsprekelijke wreedheid”(sic). “De terroristische aanvallen van Hamas op Israël hebben een geweldsspiraal op gang gebracht die de hele regio in een staat van extreme spanning en instabiliteit heeft gebracht,” zo zei ze. De socialistische Duitse kanselier Olaf Scholz trad zijn landgenote bij: “Met zijn weerzinwekkende aanval op Israël heeft Hamas een catastrofe ontketend voor het Palestijnse volk.” ” De terreurbeweging Hamas heeft Israël erin geluisd en in de oorlog gelokt”, zei De Wever. Wellicht heeft Hamas ook het levend verbranden van vluchtelingen door de Israëlische aanval op een tentenkamp op de binnenplaats van een hospitaal in Gaza op zijn geweten, net als Hezbollah en Unifil verantwoordelijk zouden zijn voor de Israëlische beschietingen op de soldaten van de UNO-vredesmacht in Libanon.
De journaliste Caitlin Johnstone repliceerde op die Europese en Amerikaanse beweringen:” Eigenlijk vraagt men ons te geloven dat de Palestijnen genocide plegen op zichzelf. Kun je iets bedenken dat meer beledigend is voor je intelligentie en gezond verstand?”(5) En nog: “Ik wil gerust met iemand praten die me kan vertellen wat de Palestijnen moeten doen behalve zich onderwerpen en sterven. Iemand die me in de plaats daarvan een plan kan voorleggen voor de bevrijding van Palestina dat (A) geen geweld inhoudt, (B) effectief is, (C) rechtvaardig is, (D) niet naïef of debiel is. Kom dan eens met me praten. Dan pas zal ik Hamas veroordelen.”
Het is niet dat het Palestijnse volk en zijn verzetsorganisaties niet alles geprobeerd hebben om de bezetting, het onophoudelijk geweld, de uitdrijving en de apartheid te stoppen en de wereld wakker te schudden en te bewegen om Palestina op de agenda te plaatsen. Alles, dat wil zeggen, met alle denkbare vreedzame en militaire middelen te hunner beschikking. Van guerrilla acties en zelfmoordaanslagen tot het afvuren van artisanale raketten. Maar ook met alle mogelijke vreedzame middelen.
Zo was er de Grote Mars van de Terugkeer. Een vreedzaam burgerinitiatief zoals er in de Westerse kolonies veel hebben plaatsgevonden. Om telkens opnieuw te stoten op het geweld van de onderdrukker. Zo waren er de protestmarsen tegen de pasjeswetten in het Zuid-Afrika van de Apartheid. De pasjeswetten verplichtten de zwarten uit de sloppenwijken (townships) om documenten te kunnen voorleggen die hen de toelating gaven om in een bepaald gebied te verblijven of zich te verplaatsen. Toen de inwoners van het township van Sharpeville voor het plaatselijke politiebureau daartegen een vreedzame protestmars hielden in maart 1960, werden 67 betogers doodgeschoten. Gelijkaardige vreedzame revoltes waren de Opstand van Soweto in Zuid-Afrika in 1976 of de Mars voor gelijke rechten in Noord-Ierland op Bloody Sunday in 1972. Of meer recent: wat er in Falluja gebeurde, tijdens de Amerikaanse oorlog en bezetting van Irak. Op 26 en 27 april 2003 installeerden Amerikaanse troepen hun hoofdkwartier in een school in Falluja en vormden ze die om tot een militaire basis. De dag daarna, betoogden zo’n 400 mensen aan de school – leerlingen en leerkrachten, ouders en familieleden – enkel en alleen om hun school terug te eisen en te vragen dat het Amerikaanse leger elders zijn intrek zou nemen. Toen de demonstratie dicht bij de buitenmuur van de school kwam, opende het Amerikaanse leger het vuur. Twintig mensen stierven onder de kogels, waaronder drie kinderen jonger dan 10 jaar, meer dan 85 anderen werden gewond. (6)
Gaza’s Sharpeville, Gaza’s Falluja : De Grote Mars van de Terugkeer (30 maart 2018 tot 27 december 2019)
Om te protesteren tegen de verstikking door de Israëlische blokkade, de erbarmelijke levensomstandigheden in Gaza en om het recht op terugkeer van de vluchtelingen op te eisen (noteer dat terugkeer van de vluchtelingen naar hun land van herkomst, in Europa de meest populaire slogan is!), kwam er een burgerinitiatief dat een dagelijkse of wekelijkse protestmars naar de Muur tussen Gaza en Israël organiseerde. Tienduizenden Palestijnen namen er aan deel. Alle verzetsorganisaties steunden de vreedzame demonstraties aan de Muur. Het gewelddadig antwoord van de bezetter bleef niet uit.
Elke Palestijn die te dicht bij de Muur kwam of probeerde een gat in de Muur te maken werd neergeschoten door Israëlische sluipschutters. De manifestanten staken daarop massa’s autobanden in brand die wolken van zwarte rook over de muur rond Gaza dreven of ze lieten brandende vliegers op om de velden die de Palestijnen vroeger bewerkten maar nu in Joodse handen waren, in brand te steken. Geen enkele Israëliër kwam daarbij om. Het Israëlische leger daarentegen schoot in die paar maanden meer dan 250 Palestijnse manifestanten dood. Duizenden Palestijnen werden gewond: “Duizenden demonstranten hebben ernstige schotwonden opgelopen, meestal in de benen, waarbij de botten werden verbrijzeld. Tussen het eerste protest en november 2019 raakten meer dan 35.600 demonstranten gewond, volgens het Bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Aangelegenheden van de Verenigde Naties (OCHA)”. (7) De toevloed van de tienduizenden gewonden bracht het hele gezondheidssysteem in Gaza aan het wankelen. Herinner u het Westers applaus en gejuich op alle banken toen de Berlijnse Muur werd neergehaald in november 1989. Dat gold niet voor de Muur rond Gaza.
Daarna probeerde het Palestijnse verzet Israël te overhalen om een langdurige wapenstilstand af te sluiten. In 1993, stelde Cheikh Ahmed Yassine, de stichter van Hamas (vermoord in 2004), een langdurige wapenstilstand met Israël voor (“een Hudna” )(8). Op voorwaarde dat Israël zich zou terugtrekken binnen de grenzen met Egypte en Jordanië van juni 1967, de grenzen van voor de Zesdaagse oorlog. Een idee dat werd hernomen door Hamas in februari 2006, na zijn verkiezingsoverwinning. Opnieuw op voorwaarde dat Israël zich zou terugtrekken binnen de grenzen van 1967 en het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen zou erkennen. Het zou het bloedvergieten stoppen en de rust en de mogelijkheid bieden om infrastructuur en industrie (her)op te bouwen.
Maar Israël veegde alle voorstellen, inclusief dat van een onafhankelijke Palestijnse staat, van tafel. In ruil kreeg Gaza in de periode 2007-2023 vijf verwoestende oorlogen te verwerken. “Regelmatig het gras afmaaien”, zo noemden de Israëlische verantwoordelijken die oorlogen. Telkens gevolgd door bovenmenselijke inspanningen van de bevolking van Gaza om alles wat er vernield was weer op te bouwen. Wanhopige pogingen om een vorm van menselijk leven te behouden, terwijl intussen in Cisjordanië de nieuwe illegale nederzettingen van Joodse kolonisten als paddenstoelen uit de grond rezen. Het was het einde van een vreedzame oplossing. “Pijn was een synoniem geworden van het leven in Gaza, schrijft Jehad Abusalim, de meeste mensen wisten dat er een explosie op een apocalyptische schaal zat aan te komen. Ze leefden van de ene dag op de andere, maar altijd zonder toekomstperspectief, altijd met de brandende vraag of ze voedsel en water zouden vinden… Tot er in Gaza diegenen waren die besloten om een einde te stellen aan het decennialang rond de waarheid heen draaien. Ze besloten de explosie die er aankwam in Gaza te richten naar waar het allemaal begon, naar Israël..” (9)
Zolang Gaza niet in opstand komt..
Het is wellicht een van die documenten die de politieke klasse nooit heeft gelezen. In een opmerkelijk interview verklaarde de speciale UNO-rapporteur voor Palestina het volgende: “Zolang Gaza niet in opstand komt, zolang Gaza niet periodiek wordt bestookt met de meest geavanceerde wapens ter wereld, zolang Gaza niet op de voorpagina's van de wereldpers staat, zal de wereld niets doen om dat te veranderen.”
Wat hij zei in 2019 is niets anders dan wat Hamas besloot te doen op 7 oktober 2023. In zijn tekst over de uitbraak uit het getto (10) schreef Hamas: “Na 75 jaar van meedogenloze bezetting en lijden, na het mislukken van alle initiatieven voor de bevrijding en de terugkeer van ons volk, na de rampzalige resultaten van het zogenaamde vredesproces, welke reactie verwachtte de wereld van het Palestijnse volk? Moesten we blijven wachten en vertrouwen op de machteloosheid van de Verenigde Naties (VN)? De VN heeft in de afgelopen 75 jaar meer dan 900 resoluties uitgevaardigd ter ondersteuning van het Palestijnse volk. Israël heeft geweigerd om zich aan een van deze resoluties te houden, en het veto van de VS is een constante geweest in de VN-Veiligheidsraad om elke veroordeling van het beleid en de schendingen van Israël te voorkomen”.
En dus besloot Hamas met de steun van de andere bevrijdingsorganisaties uit te breken uit het getto van Gaza. Om zo de loop van de geschiedenis te veranderen, die alleen maar kon uitmonden op de stille maar zekere dood van Gaza. De loop van de geschiedenis veranderen, zo luidde de redenering van het verzet, gebeurt niet via resoluties en stemmingen, niet via de parlementen, de instellingen of de ONG’s. Maar door het creëren van gebeurtenissen buiten de regels, buiten het gewone, door een breuk te veroorzaken met het bestaande en de geschiedenis een andere richting op te sturen. Dat is de betekenis van 7 oktober. De dag die, zo stelde Hamas samen met alle andere bevrijdingsorganisaties van het Marxistische Volksfront voor de Berijding van Palestina tot de Islamic Jihad tot de Fatah Al-Aqsa Martyrs Brigades, Palestina terug op de wereldkaart heeft geplaatst en die een einde heeft gemaakt aan de moordende schijn van rust en vrede.
Het Plan van de Generaal
Heeft de uitbraak van Hamas de haat en de moordzucht in Israël nog aangewakkerd? Zeker. Maar het was vooral het voorwendsel om eindelijk hun plannen ten uitvoer te brengen voor het definitief uitschakelen van het Palestijnse volk, zijn verzet en zijn bondgenoten in de regio. Onderdeel daarvan is “het plan van de generaal”. Zo schrijft het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina in een persmedeling: “Bij de belegering van het vluchtelingenkamp Jabalia gaat het om de uitvoering van het plan van wat genoemd wordt het “Plan van de generaal” (the generals’ plan) om ons volk uit het noordelijke deel van de Gazastrook uit te roeien en te verdrijven.” Het Plan van de generaal is van de hand van Giora Eiland, een gepensioneerde generaal, die op 29 oktober 2023, al had verklaard: “Het feit dat we plooien voor de vraag naar humanitaire hulp aan Gaza is een ernstige fout... Gaza moet volledig vernietigd worden: we moeten een verschrikkelijke chaos creëren, een ernstige humanitaire crisis, hulpkreten naar de hemel...”. Zijn “plan” werd in september 2024 gepubliceerd door het orgaan van de vereniging van 1500 legerofficieren. Niet tevreden over het huidig resultaat van de oorlog in Gaza, die er na een jaar verwoesting en massamoord niet in slaagt Hamas en het Palestijnse verzet uit te schakelen, stellen zij een andere aanpak voor. De noordelijke Gazastrook moet etnisch gezuiverd en belegerd worden. Iedereen die er daarna nog zou overblijven moet uitgehongerd worden door alle humanitaire hulpgoederen volledig te blokkeren. Op die manier zal ook het verzet uitgeroeid en uitgehongerd worden.(11)
Wat we aan het werk zien in de hele regio is de realisatie van de Zionistische droom: Israël, dat zich uitstrekt From the River to the Sea. Alleen het verzet staat die droom nog in de weg.
Deel 4: Yahjah Sinwar en de bevrijding van de Palestijnse gevangenen
[1] Stanley Michael Lynk, hoofddocent
aan de Universiteit van Western Ontario, Canada, was van 2016 tot 2022 speciaal
rapporteur voor de mensenrechtensituatie in de sinds 1967 bezette Palestijnse
gebieden. Interview in Middle East Eye in december 2019 :
https://www.middleeasteye.net/fr/decryptages/gaza-2020-le-territoire-palestinien-t-il-atteint-le-point-de-non-retour
[2] Over de zaak Ali Aarrass, zie www.freeali.be
[3] Naar de titel van het
Amerikaanse mijnwerkerslied uit 1931 van de hand van Florence Reece
[4]
https://fr.euronews.com/my-europe/2024/10/07/commemorations-du-7-octobre-hommages-et-appels-au-cessez-le-feu-des-dirigeants-europeens
[5] https://www.caitlinjohnst.one/p/were-basically-being-asked-to-believe
[6] Learning from Fallujah ETH Zürich
PDF 9 november 2023
[7] https://www.msf.org/great-march-return-depth
[8] Een Hudna is een wapenstilstand die
wordt afgesloten voor een bepaalde periode van 10 of 20 jaar, zonder compromis
wat de rechten van de Palestijnen betreft. Wat er na die periode gebeurt is de
beslissing van de volgende generatie en hangt af van hoe Israël zich gedraagt.
In Le Hamas, par Khaled Hroub, Éditions Demopolis 2008
[9] Gaza remains our compass https://mondoweiss.net/2024/10/gaza-remains-our-compass/
[10] 21 januari 2024, Persbureau Hamas,
“Our Narrative—Operation Al-Aqsa Flood.” (Onze visie op de Al-Aqsa storm7
oktober)
Commentaires